|
Het gebroken achterpootje van Jonatan...
|
|
Toen Jonatan net geboren was kon ik hem niet precies zien. De placenta kwam later en daardoor kon ik hem niet meteen vastpakken om hem goed te bekijken. Pippi's staart zat mijn zicht in de weg.... Toen ze hem had afgenaveld en drooggelikt kon ik hem in de hand nemen, wegen, en alle andere dingen doen, die je vlak na de geboorte doet: kijken of het kitten helemaal in orde is. Dat was Jonatan dus niet! Hij hield zijn linkerachterpoot vreemd onder zich, en als ik hem op zijn buik legde duwde hij zich niet met zijn voetzooltjes voort, maar het leek wel of hij op een knietje liep. Dat bleek dus een breuk van het onderpootje te zijn: vlak onder de hak waren zijn middenvoetsbeentjes gebroken en de pezen trokken zijn klauwtje naar achteren en onder het lijfje. Hier zijn twee foto's van die situatie. Op de eerste foto zoals hij zijn pootje meestal hield en op de tweede zie je heel duidelijk dat hier iets mis is.... er zit een dikke bobbel. |
|
|
|
| Dit kon zo natuurlijk niet blijven! In overleg met onze dierenarts ben ik aan het spalken gegaan. Het is allemaal zo klein en teer. Ik had grote moeite om eraan te beginnen en heb pas op de vierde dag na de geboorte de moed gevonden om ermee te beginnen. De eerste spalk was een stukje tube (zo'n slangetje dat in je luchtpijp wordt ingebracht als je onder narcose bent voor een operatie) dat ik had afgeknipt, opengesneden en van boven de hak tot aan de teentjes om zijn pootje deed. Hij gilde nogal en ik dacht dat hij verging van de pijn. Bij navraag bleek dat pijn nog niet zo goed ontwikkeld is bij heel kleine kittens, dat komt pas in de loop van de eerste weken, net zoals pasgeboren kittens niet kunnen horen of zien, dat komt ook pas na een paar dagen tot weken. Jonatan vond het gewoon erg onprettig dat ik hem bij zijn lieve mama wegnam en aan zijn pootje zat te frunniken! |
|
|
 |
Zoals je ziet kan Jonatan wel zijn knie buigen, maar niet zijn hak. Hij heeft de neiging om zijn pootje schuin onder zich te trekken, wat eigenlijk een normale beweging is, maar door de spalk ziet dat wat typisch uit. Verder kan hij er best goed mee vooruit en steunt soms zelfs op zijn voetje. |
|
|
|
| Inspectie van het pootje liet een niet voldoende genezen breuk zien en ik moest dus een nieuwe spalk aanbrengen. Maar pas 24 uur nadat de vorige was afgedaan, om de bloedsomloop de kans te geven zich te herstellen. Dus woensdagavond ben ik daar met knikkende knieën aan begonnen. Voor deze spalk heb ik weer een tube gebruikt, maar dan van een grotere doorsnee. Ik heb hem ook alleen vanaf de hak naar de tenen toe vastgemaakt en een extra stuk tape om de hak geslagen om een betere stabiliteit van de voet te krijgen. Ik heb meer van de tube weggehaald, waardoor hij minder diep is geworden, en de spalk is ook gevoerd met een wattenschijfje. |
|
|
| Jonatan trekt
zijn voetje alsnog schuin onder zich. Het onderpootje zwaait eigenlijk
meer alle kanten op. Deze spalk lijkt niet zoveel stabiliteit te geven als
de eerste. Het was eerst duidelijk te lang, maar sinds ik zaterdag (twee
dagen na deze foto) een kleine centimeter van de spalk heb afgeknipt loopt
hij zelfs een beetje op. Ze doen alledrie pogingen om te lopen en hun
buikje van de grond op te tillen, en Jonatan ontwikkelt zich normaal in
dit opzicht. Het ziet ernaar uit, dat dit pootje ietsje korter zal blijven dan het gezonde rechterachterpootje. Maar volgens onze dierenarts zal Jonatan zelf daar niet veel last van hebben: naar verwachting zal hij zijn linkerachterpoot gewoon wat meer strekken bij het lopen dan de gezonde. Maar dat moeten we nog even afwachten! |
|
|
|
't Is wat, zo'n zus die je dubbelvouwt.... |
|
 |
Deze foto is
genomen op 23 maart 2004rond 11 uur 's morgens, waarop te zien is hoe de
tweede spalk zit: gewoon goed. En hij gebruikt zijn achterpoot alsof er
niets omheen zit! Diezelfde avond kom ik thuis en zegt Jack: je moet eens
bij Jonatan kijken, volgens mij is de spalk eraf. Ik was ervan overtuigd
dat-ie helemaal goed vast zat. Niet dus! De spalk is eraf en nergens te
vinden.... Dus mag klein manneke de volgende dag mee naar de dierenarts, die tot zijn grote opluchting en verrassing vaststelt, dat het pootje beter is. De breuk is stijf waar het stijf hoort te zijn, de gewrichten functioneren allemaal naar behoren... JOEPIIIIEEE!!! En dat na 2 weken spalken! De kittens lopen nog niet echt dus de pasgeheelde poot kan in alle rust ontwikkelen en groeien. |
| Een week later, met drie-en-een-halve week, begint Katarina wel erg vaak uit de kraamdoos te komen, en Jonatan wil haar maar al te graag achterna. Ik besluit om de grote doos op te zetten (functioneert in alle opzichten als een kinderbox) en ze daar in verder te laten opgroeien, totdat ze daar uitklimmen. Tegen die tijd zijn ze snel en handig genoeg om ons te ontlopen als wij door de kamer denderen.... Hier een paar vergelijkende foto's van 31 maart, waarop ik wil laten zien hoe de achterpootjes eruit zien. | |
 |
Hiernaast het gezonde rechterachterpootje. En onder het voorheen gebroken linkerachterpootje. Afgezien van die ene grote teen middenin ziet het er bijna normaal uit en wanneer het haar helemaal is bijgegroeid, zie je er volgens mij helemaal niets meer van! Ik zal proberen om over een week ofzo nog een paar foto's te maken, maar dan met de pootjes tegen elkaar ter vergelijking. Op dit moment komt hij er prima op vooruit, heeft geen pijn en groeit het hardst! Jonatan is gewoon een kanjer!! |
|
|
|
 |
Niet de allerscherpste foto, maar zo zagen de achterpootjes er op 12 April 2004 (Tweede Paasdag) eruit. Het verschil???? |
